Het is een waargebeurd verhaal over een gezin uit Australië. Tijdens een vakantie in Thailand krijgt de moeder van het gezin, Sam Bloom, een ernstig ongeluk. Ze valt van een balkon meters naar beneden en breekt daarbij haar rug, waardoor ze verlamd raakt.

Sam kan niet meer lopen en heeft veel pijn. Voor haarzelf en haar gezin is dit een groot drama, waar ze allemaal mee worstelen. Op een dag vindt één van de kinderen op het strand bij hun huis een jonge, gewonde ekster. Het kind neemt de ekster mee naar huis. Samen zorgen ze voor de vogel. Ze noemen de ekster Penguin.

De zorg voor Penguin en de liefde die het gezin daarvoor terugkrijgt, helpen moeder Sam om door te gaan met haar leven. Eerst is ze nog vol woede en zelfmedelijden. Langzaam komt er meer plaats voor hoop en, uiteindelijk, de acceptatie van een nieuw leven.

Waarom raakt deze film mij? In ”gewone” tijden zou ik de film misschien sentimenteel vinden. In deze ”coronatijd” word ik aangesproken door verhalen over hoop en overgave. Zoals het gezin Bloom zich weet aan te passen, met strijd en zorgen, aan een nieuwe situatie, worden wij uitgedaagd om hetzelfde te doen. Dat daarbij een gewonde vogel de hoofdrol speelt is wel heel bijzonder. Mens en dier komen dichter bij elkaar, en slaan een nieuwe weg in naar de toekomst...

Wat mij betreft een aanrader voor tijdens de avondklok!

André Verweij  (Dorpskerk) verweij.ac@gmail.com